Lakin bu sürpriz bizi cennete mi yoksa cehenneme mi koyar

1991 yılında İlahiyat Fakültesi 1. sınıf öğrencisiydim. O yıldan beri aktif olarak vaaz ediyorum. Vaazlarımda gerek Efendimizden önceki kavimlerin, iman ettikleri için gördükleri fiziki ve psikolojik şiddeti, gerekse Efendimiz (as) ve ashabının Mekke müşriklerinden, münafıklardan ve yahudilerden gördükleri eza ve cefaları anlatırdım hep.

Anlattıklarım beni yıllar öncesine götürür, duygulanır ağlardım. Çünkü dillendirmesem de içten içe o yıllarda yaşamayı, o insanlarla birlikte imanın halavetini iliklerime kadar hissetmeyi arzulardım.

Ah derdim, keÅŸke Bilal’in  çıplak vücuduna konulan kocaman taÅŸların Bilal’in ÅŸehadetine ÅŸahitlik ettiÄŸi gibi ben de Bilal’in imanına ÅŸahitlik etseydim.

KeÅŸke derdim,  sayıları 40’a ulaÅŸmayan sahabeler kolkola girip Kabe’ye yürüdüklerinde, ikinci safta kolkola Kabe’ye yürüyenlerden biri de ben olsaydım.

Ah derdim, Uhut’ta Resulün başı yarılacağına benim başım yarılsaydı. Bütün diÅŸlerim Resulün tek bir diÅŸine kurban olsaydı. Resulün yüzüne batan miÄŸferin kanattığı o yanak benim olsaydı.

KeÅŸke derdim, adım Sümeyye olsaydı da cennette “ilk ÅŸehit” ünvanıyla anılsaydım.

Ah derdim, efendisi tarafından ateşle işkence gören Habbab, Allah dediği için öldüresiye dövülen Ebu Zer olsaydım. Ah, yıllarca boykot uygulanıp aç-susuz bırakılan ama hiç pes etmeyen, dimdik ayakta duran ashabın bir ferdi de ben olsaydım.

Keşke derdim, Resulün üzerine deve işkembesi konulduğunda onu temizleyen eller benim ellerim olsaydı. Ona atılan oklara ben hedef olsaydım.

Ah derdim, Resulün ufacık bir iltifatına mazhar olmak için bütün belalara, bütün eziyetlere gönüllü boynunu uzatan Resul aşıklarından biri de ben olsaydım.

Keşke derdim, imanın zirvede olduğu o çağda yaşayıp, cennetin efendilerini dünya gözüyle görseydim. Onların taş gibi sağlam imanlarına, sabırlarına, mangal gibi yüreklerine, tevekkül ve teslimiyetlerine şahit olsaydım.

Bazen oturur uzun uzun tefekkür ederdim. O günlerin geçtiÄŸini düşünür, artık o seviyede imana, sabra, teslimiyete sahip birilerinin gelmeyeceÄŸine kanaat getirir ölesiye üzülürdüm. “Ne talihsiz bir çaÄŸda yaşıyorum” derdim sitemkâr bir edayla. “Benim de kaderimde böyle acip bir çaÄŸda nefes alıp vermek varmış.” der hüzünlenirdim.

Lakin 38 gündür “Ey iman edenler! Ä°man ediniz!” ayeti kerimesinin tecellisini müşahede etmekteyim. Hâşâ önceden iman etmiyormuÅŸum da yeni müslüman olmuÅŸum gibi bir iman kuvveti hasıl oldu gönlümde. Filistinlileri izliyorum hayretle.

KardeÅŸini defneden genç gülümseyerek “Hasbünallah ve nimel vekil” diyor, elhamdülillah ki ÅŸehit oldu diye seviniyor. Ve ekliyor: “Sıra bana da gelecek inÅŸallah”

BebeÄŸi bombardıman sonucu ölen adam çocuÄŸu havaya kaldırıp “Bak canımı sana verdim. Artık benden razı mısın Yarab? Razıysan elhamdülillah. Benden daha çok al!” diyor.

6 çocuÄŸu ÅŸehit olmuÅŸ kadın sadece  “Allah bize yeter” diyor.

10 yaşındaki küçük kız “Allah bizi sevdiÄŸi için imtihan ediyor” diyor gülerek.

Ä°ki adam arabada içeceklerini içerken gülerek “Bu içecekler, burada içtiÄŸimiz son içeceÄŸimiz. Devamını cennette içeceÄŸiz. Cennette görüşmek üzere” diyorlar.

Tanklar gençlerin üzerine yürürken gençler gülerek yerel danslarını yapıyorlar.

Kadınlar namaz kıyafetlerini giymiş, çocuklarını yanlarına almış şehit olmayı bekliyorlar.

Elleri kelepçelenip ölüme götürülen gençler, kahkahalarla gülüp zafer işareti yapıyorlar.

10 yaşındaki bir erkek çocuÄŸu, dedesinin yemesi için uzattığı bir parça helvayı, “Dede ben oruçluyum. Öldüğümde oruçlu ölmek istediÄŸim için sürekli oruç tutuyorum” diyerek reddediyor.

Bombardımana tabi tutulan 65 yaÅŸ üstü neneler, dedeler olayı anlatırken, kendilerini, ezbere ÅŸakır ÅŸakır Kur’an ayetleri okuyarak teselli ediyorlar. Donup kalıyorum resmen.

Yahu bu insanlar nasıl insanlar? Dostlar, Allah için söyleyin bana, biz gerçekten 2023 yılında mıyız? Nolur biri çıkıp söylesin bana, biz bu insanlarla aynı çağda mı yaşıyoruz? Aynı dine mi mensubuz?

Vallahi devrelerim yandı. Nolur biri beni aydınlatsın. Benim ülkemde, Starbucks’ta, Mc Donalds’da oturup yiyip içen, boykot etme zahmetinde bile bulunmayan, insan olmayı becerememiÅŸ gençlerin anne-babalarıyla, Filistinde evinin enkazının üzerinde oturup “Ne yaparlarsa yapsınlar burayı terk etmeyeceÄŸiz. Burası bizim memleketimiz” diyen 10 yaşındaki erkek çocuÄŸun anne-babası aynı dine mi mensup?

Bacak bacak üstüne atıp “Elin Arabı her ÅŸeyi hak ediyor” diyen adamla, yıkıntıların arasında parçalanmış elleriyle ölmüş 4 çocuÄŸunu arayan adam aynı cennete mi gidecek?

Kuş sütü eksik kahvaltı sofrasına burun kıvıran oğlumuzla, kız kardeşini yahudiden korumak için elindeki taştan başka sermayesi olmayan oğlan aynı cennete mi girecek?

Diş fırçalarken, bulaşık yıkarken tonlarca su israf eden adamla, yahudiler sularını kestiği için kanalizasyondan su içen adam aynı cennette mi ağırlanacak?

Namaz kıyafetiyle sabaha kadar şehit olmayı bekleyen kadınla, başı örtülü olduğu halde tiktok çekip vücudunu teşhir eden, her türlü kepazeliği yapan kadın ötede aynı cennetle mi mükafatlanacak?

Öldüğünde oruçlu ölmek için sürekli oruç tutan 10 yaşındaki İsmail Muaz ile, burger yeme, kahve içme keyfinden feragat etmeyen bizim tuzu kuru gençlerimiz ötede aynı mı karşılanacak?

Bomba sesleri altında kendilerini, ezbere ÅŸakır ÅŸakır okudukları Kuran ayetleri ile teselli eden 65 yaÅŸ üstü neneler, dedelerle, bizdeki Müge Anlı ve Esra Erol’un programının tek bir bölümünü kaçırmamak için Kuran kursuna gitmeyi reddeden neneler ve sosyal medyadan önüne gelene yürüyen dedeler aynı cennetin sakini mi olacak?

“EÅŸim, çocuklarım hayatta mı bilmiyorum. Åžu an bunun benim için bir önemi yok. Åžu an benim için Filistin’in özgürlüğü önemli” deyip evini terk eden, 38 gündür bir avuç gence komutanlık yapan gönüllerin kahramanı Ebu Ubeyde ile, sokakta diÅŸi sıfatıyla yürüyen hiçbir canlıyı ıskalamayan, saçının telinden ayak uçlarına kadar her zerresini utanmadan inceleyen ahlaksız erkeklerimiz aynı dinin mensubu olarak mı muamele görecek?

Tamamı hafızlardan oluşan, kaza namazı olanın alınmadığı bir avuç ordunun sakinlerinin imanıyla, zahmet edip sabah namazına bile kalkmayan, telefon başında sabahlayan bir güruhun imanı aynı kefeye mi konulacak?

Allah dedikleri için her şeylerini kaybetmiş insanların imanıyla, indirime giren yahudi mallarını talan eden, insanlığını üç kuruşa satan insanların imanı bir mi tutulacak?

Dostlar! Filistine iyi bakın! Cennetin sakinleri 2023’te Filistin’de ikamet ediyor. Kalbindeki nûr yüzünü aydınlatan bu seçilmiÅŸlere iyi bakın! Åžanslı insanlarız. Zira cennet ehlini dünyadayken, dünya gözüyle görmek öyle her kula nasip olmaz. Bize nasip oldu elhamdülillah.

Dostlar, hadi gelin kabul edelim. Hani sadece La ilahe illallah  dediÄŸimiz için kesin cennete gireceÄŸimizi zannediyor, cenneti çantada keklik görüyorduk ya… Filistinliler bize 38 gündür adeta “Durun müslümanlar! Sınanmadan, denenmeden sadece inandık demekle cennete giremezsiniz. Müslüman öyle olunmaz, böyle olunur!” diye iman dersi veriyorlar. Nasıl müslüman olunacağını dökülen kanlarıyla, kaybettikleri mallarıyla, verdikleri canlarıyla gösteriyorlar.

Kuran’ı baÅŸtan sona okursanız, orada müminlerin,  münafıkların, kâfirlerin ve müşriklerin vasıflarının ayet ayet anlatıldığını müşahede edersiniz. Ben son olarak Murat Padak hocanın yeni çıkan mealini okudum. Ä°nanın, Filistinliler Kuran’da ayet ayet anlatılan “mümin” vasıflarının hepsini taşıyorlar.

Biz mi? Utanarak ve esefle ifade etmeliyim ki, biz de, Kur’an’da zikredilen münafıkların vasıflarının tamamını taşıyoruz. Ötede halimiz nice olur bilmiyorum.

Kaçış yok, bu gidişle ötede bir sürpriz olacak sanki. Lakin bu sürpriz bizi cennete mi yoksa cehenneme mi koyar, işte orası meçhul.

kaynak : S.AÅžCIOÄžLU