Şehitlerimiz var!

Şehitlerimiz var!

Reklam

Geçen hafta iki üzücü olay yaşadık.

Azerbaycan’ın Zafer Günü resmigeçit törenine katılan askeri personelimiz ülkemize dönüşe geçtikten sonra C-130 tipi nakliye uçağı Azerbaycan-Gürcistan sınırında düştü ve 20 subay astsubay askerimiz şehit oldu.

Hemen ertesi gün de bakım yapılmak için Hırvatistan’a giden yangın söndürme uçağımız Rajika Havalimanı’na dönüş esnasında düşerek pilotu şehit oldu.

Ben 57 yaşında olan askeri nakliye uçağını neden biz 23 yıl önce Suudi Arabistan’dan satın aldığımızı sormayacağım. O konuyu sorması gerekenler sorarlar herhalde.

Yine ben, “Kaan uçakları yapıyoruz” demeçleri verildiği günümüzde “Bir yangın söndürme uçağının bakımını yapamıyor muyuz?” demeyeceğim.

“Neden Hırvatistan’da bakım yapılıyor?” da demeyeceğim.

“Hırvatistan havacılık konusunda bizden daha mı üstün?” de demeyeceğim.

Bu soruları soran ve cevap arayan birileri çıkar herhalde.

Bugün değinmek istediğim nokta…

Şehit haberlerini televizyon ekranlarından boğazım düğümlenerek izlerken gördüğüm bir manzara karşısında duygularımı dile getirmek istiyorum.

Muğla ili Milas ilçesindeki Şehit astsubayın cenaze töreninin görüntüleri geldi ekranlara.

Şehit astsubayımızın ailesi, yakınları ağlıyor acıyla ve kederle.

Cenaze namazını kılmak için cemaat saf tutmuş. En ön safta da her yerde olduğu gibi protokole mensup iki kişi. Sohbet ediyorlar ama gülerek sohbet ediyorlar. Artık birbirlerine fıkra mı anlatıyorlar da gülüyorlar bilmiyorum ama bu görüntü utanç vericiydi.

İnsan cenaze töreninde gülmeye utanır, utanır.

Hele de gencecik bir insanın hayatını kaybettiği, genç yaşında şehit olduğu bir olayda, evlatlarını kaybetmenin üzüntüsünü yaşayan yakınlarının yanlarında gülmek insanın aklından bile geçmemeli.

Eskiden bizim gençlik zamanımızda mahallemizde, sokağımızda yaşını başını almış ileri yaştaki bir dede veya nine eceliyle hayatını kaybettiğinde bile konu komşu gülüp oynamazdı, radyolar bile kapatılırdı müzik çalmasın diye.

Bu kadar mı değiştik, bu kadar mı bozuldu insanımızın mayası?

***

Şehit cenazesinde gülmeye insan utanır dedim de yukarıda, bir utanması gerekeni daha çağrıştırdı bana…

Düşen uçaktaki şehitlerimizin Ankara’daki cenaze törenine katılan Şehit Anaları Dayanışma ve Yardımlaşma Derneği Başkanı Pakize Akbaba, MHP lideri Devlet Bahçeli’nin çağrısıyla başlayan İmralı sürecine tepki göstererek Milli Savunma Bakanı Yaşar Güler’e itiraz ediyor. Pakize anne, “Bizim çocuklarımızın katilini affedemezsiniz! Bu haddiniz değil! Meclis’te istemiyoruz” diyerek tepkisini dile getirince Bakan Güler, şehit annesine parmağını sallayarak “Hadsizlik yapma, sen şehit anasısın o kadar” diyor.

Yani bir şehit annesine parmak sallamaya utanmıyor.

Politikacılar, siyasiler şehit annelerinin, babalarının, evlatlarını gencecik yaşta toprağa vermiş kişilerinin acılarını saygıyla karşılamalı, onların acı ile söyledikleri sözlere tahammül etmeliler.

Asıl hadsizlik, asıl utanılması gereken olay bir şehit annesine parmak sallamaktır.

Bu konudaki kısacık bir anekdotu dile getirerek yazıma son vermek istiyorum. Yıllar önce emekli olmuş bir askeri personelin paylaşımından aldım bu anekdotu.

Seneler önce Güneydoğu’da şehit olmuş bir askerimizin, evine haber verme görevi verilmiş bir subay ile bir astsubaya. Hayatları terörle mücadele geçmiş bu iki insan “En zor görev bize verilmişti. Ama yapacak bir şey yoktu. Görev yerine getirilecekti” diye başlıyorlar konuşmaya. Daha sonra şehit askerimizin sıvasız evinin kapısını çalıyorlar. Şehit annesi kapıda onları görünce anlıyor durumu hiçbir şey söyleyemiyor. Adeta donup kalıyor. Oğlunun şehit olduğu haberini veriyorlar o anaya. Feryat içinde “Neden siz şehit olmadınız da, benim oğlum şehit oldu?” diye haykırıyor Anadolu kadını. “Hiçbir şey diyemedik o acılı kadına, sadece boynumuzu büküp onu dinledik” diyorlar.

Özetle acılı şehit annelerine babalarına saygı duyulmalı, saygı. Asla parmak sallanmamalı.

Şehitlerimize Allah’tan rahmet, kederli ailelerine ve yakınlarına sabırlar diliyorum.